Hayatı doyasıya yaşamak gerek. Dolaşmak, gezmek, arkadaşlarınla buluşmak, sevgilinle dolaşmak, sinemaya, tiyatroya, sergilere, partilere gitmek, sonra da eve gidip deliler gibi sevişmek gerek.
Bir hobi bulmak, onun peşinden koşmak gerek. Balık tutmak gerek, fotoğraf çekmek gerek, motosikletle gezmek gerek, resim-heykel yapmak gerek, müzik yapmak gerek, bir enstrüman çalmak gerek, arkadaşlarınla birlikte çalmak gerek, evde toplanıp yemek yapmak gerek…
Koleksiyon yapmak gerek, değer vermek gerek, değeri bilmek gerek, değer görmek gerek, sevmek gerek, sevilmek gerek…
Gülmek gerek, ağlamak gerek, mutlu olmak gerek, üzülmek gerek, başarmak gerek, hayal kırıklığına uğramak gerek…
Kısaca doğmak-büyümek-yaşamak ve ölmek gerek…
Bunları yapmak için enerji gerek, para gerek…
Sanırım en son yazdığım herkesin başına gelecek olan olay hariç, hayatı kaçırıyorum. Aslında birçoğumuz kaçırıyoruz…
Evet belki iyi yaşamak için para gerek ama haftada 1 güzel bir filme gitmek, tiyatroya gitmek, sevgilinle gezmek, sonra eve gidip deli gibi sevişmek, arkadaşlarınla vakit geçirmek, bir hobi bulmak ve onun peşinden gitmek için para şart değil…
Demek ki, üşengeciz… Modern insanın bir numaralı sıkıntısı da bu değil mi?
Üşengeçlik sendromu.
Tüm bunlara rağmen Halkalı’da oturduğum için sanırım hayat bana uzak. Ben de ona uzağım. Yine de ondan daha büyük keyif alabilmek için elimden geleni yapacağım bundan sonra.
Uzakları yakın yapmak gerek…
Hoşça kalın,
Alp…
Yorum ekle